Α Ν Τ Ι Β Ι Ο Τ Ι Κ Α
Η άποψη της Ομοιοπαθητικής Θεραπευτικής
Η λέξη “αντιβιοτικό” είναι σύνθετη και αποτελείται από τις λέξεις “αντί” και “βίος”. Είναι δηλαδή τα αντιβιοτικά ουσίες που στρέφονται εναντίον της ζωής. Συγκεκριμένα είναι ουσίες που στρέφονται εναντίον της ζωής των βακτηριδίων.
Τα βακτηρίδια είναι μικρό-οργανισμοί, είναι μικρόβια. Υπάρχουν γύρω μας, υπάρχουν στον αέρα που αναπνέουμε, υπάρχουν και μέσα στον οργανισμό μας. Όταν αναπτυχθούν και πολλαπλασιαστούν μέσα στον οργανισμό μας, τότε προκαλούν ασθένειες. Μια στρεπτοκοκκική φαρυγγίτιδα, μια πνευμονία, η οστρακιά, η σαλμονέλωση, η διφθερίτιδα, οι κυστίτιδες. Όλες αυτές οι ασθένειες - και πολλές άλλες βεβαίως-, οφείλονται σε βακτηρίδια.
Επίσημα τα αντιβιοτικά μπήκαν στη θεραπευτική το 1935. Στη διάρκεια του 2ου παγκοσμίου πολέμου οι έρευνες επεκτάθηκαν, και από το 1941 τα αντιβιοτικά μπήκαν δυναμικά στη θεραπευτική. Τα αποτελέσματα τους ήταν εντυπωσιακά και προκάλεσαν διεθνές ενδιαφέρον. Ήταν μια πραγματική επανάσταση στη θεραπευτική και ο καθένας μπορεί να φανταστεί τον ενθουσιασμό που δημιουργήθηκε, αφού ο ιατρικός κόσμος απέκτησε καινούργια όπλα στη μάχη κατά των μολύνσεων και υπήρχε περίπου η αντίληψη ότι πλησίαζε το τέλος των ασθενειών.
Από τη δεκαετία του 1940 μέχρι σήμερα μεσολάβησαν πάνω από εξήντα χρόνια. Τι έγινε αυτά τα εξήντα χρόνια και πού βρισκόμαστε σήμερα;
Αυτό το μισό αιώνα που μεσολάβησε έγινε στην αρχή χρήση, αλλά μετά κατάχρηση και κακή χρήση των αντιβιοτικών, με αποτέλεσμα να βρισκόμαστε σήμερα στα πρόθυρα αδιεξόδου. Η κατάχρηση και η ανεξέλεγκτη χρήση της αντιβίωσης, μάς οδηγούν σ’ ένα στάδιο όπου κινδυνεύουμε να χάσουμε το παιχνίδι και όπου τα βακτηρίδια αποδεικνύονται πιο έξυπνα από τους επιστήμονες. Η εξυπνάδα των βακτηριδίων έγκειται στο ότι αναπτύσσουν αντοχή, γίνονται δηλαδή πιο ανθεκτικά ή και άτρωτα από τα αντιβιοτικά. Αρκεί να αναφέρουμε ότι όταν άρχισε να πρωτοχρησιμοποιείται η πενικιλίνη, αρκούσαν δόσεις 20.000 διεθνών μονάδων για να δώσουν άριστα αποτελέσματα. Σήμερα σε ορισμένες καταστάσεις δίδονται 100-200.000.000 διεθνείς μονάδες για να έχουμε αποτελέσματα, δηλαδή δόσεις 10.000 φορές μεγαλύτερες από τις αρχικές.
Ποιος είναι ο ορατός σήμερα κίνδυνος που απειλεί την υγεία μας και την υγεία των παιδιών μας; Ο κίνδυνος είναι να φτάσουμε κάποια στιγμή στο οριακό επίπεδο, όπου τα ολοένα ισχυρότερα αντιβιοτικά που κατασκευάζουμε δεν θα μπορούν πλέον να νικήσουν την ολοένα επίσης αυξανόμενη αντοχή των βακτηριδίων. Η συνεχής κακή χρήση και κατάχρηση των αντιβιοτικών “δυναμώνει” συνεχώς τα μικρόβια και κάποια στιγμή θα είμαστε ανυπεράσπιστοι εμείς και τα παιδιά μας, μπροστά σε κάποια ισχυρά και άτρωτα μικρόβια.
Από το 1956 Αμερικανός καθηγητής δήλωνε ότι ίσως μόνο στο 5-10% των περιπτώσεων χρησιμοποιούνται σωστά τα αντιβιοτικά. Πρώτο λάθος που γίνεται είναι να λαμβάνονται τα αντιβιοτικά χωρίς συνταγή γιατρού, με αποτέλεσμα κατ’ αρχήν να μη λαμβάνεται το σωστό αντιβιοτικό, και επιπλέον τις περισσότερες φορές οι ασθενείς διακόπτουν το φάρμακο πολύ γρήγορα, μόλις νιώσουν καλύτερα. Το αποτέλεσμα είναι να δημιουργούνται ανθεκτικά στελέχη των μικροβίων, αφού με τις πρώτες δόσεις του αντιβιοτικού σκοτώνονται τα πιο “αδύνατα” μικρόβια και μένουν άθικτα τα πιο ισχυρά και ανθεκτικά. Αν η αντιβίωση διακοπεί παραμένουν απρόσβλητα τα ανθεκτικά στελέχη, που αναπτύσσονται ξανά και πολλαπλασιάζονται με αποτέλεσμα να μην μπορεί πλέον το ίδιο αντιβιοτικό να τα εξουδετερώσει και να χρειαζόμαστε ισχυρότερα αντιβιοτικά.
Δεύτερο λάθος που γίνεται είναι το ότι χρησιμοποιούνται αντιβιοτικά ευρέος φάσματος, που σκοτώνουν δηλαδή πολλών ειδών βακτηρίδια, σε περιπτώσεις που ο αντίπαλος είναι ένας και καθορισμένος και θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί πιο εξειδικευμένο αντιβιοτικό.
Και το τρίτο λάθος είναι η χρησιμοποίηση των αντιβιοτικών για σκοπούς προφύλαξης ή χωρίς λόγο, όπως π.χ στις ιώσεις, δηλαδή στα κοινά κρυολογήματα και στη γρίπη.
Στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας (Π.Ο.Υ), αναφέρουν ότι 60% των γιατρών στις Ηνωμένες Πολιτείες χορηγούν αντιβιοτικά για το κοινό κρυολόγημα. Και τούτο ενώ είναι γνωστό και δεδομένο ότι τα αντιβιοτικά δεν σκοτώνουν ούτε καθόλου επιδρούν στον πολλαπλασιασμό των ιών.
Υπάρχει μια σημαντική ευθύνη που βαρύνει φαρμακευτικές εταιρείες, γιατρούς, φαρμακοποιούς και το επίσημο κράτος, όσον αφορά την ενημέρωση του κοινού στα θέματα αυτά. Πρέπει να ενημερωθεί ο κόσμος ότι δεν πρέπει να ζητά αντιβιοτικά με το πρώτο φτάρνισμα η με τον ελάχιστο βήχα. Το 90-95% των λοιμώξεων του αναπνευστικού οφείλονται σε ιώσεις και επομένως δεν χρειάζονται αντιβιοτικά, ούτε μπορούν να θεραπευθούν με αντιβιοτικά.
Ας μη ξεχνούμε ότι τα αντιβιοτικά έχουν παρενέργειες. Δεν υπάρχει αντιβιοτικό χωρίς παρενέργειες. Σύμφωνα με τις στατιστικές της Π.Ο.Υ το 5-30% των ασθενειών είναι “φαρμακογενείς”, οφείλονται δηλαδή σε παρενέργειες φαρμάκων. Στις Η.Π.Α συμβαίνουν 29.000 θάνατοι το χρόνο από ανεπιθύμητες ενέργειες φαρμάκων. Μεγάλο μερίδιο σε όλα αυτά έχουν τα αντιβιοτικά, γι’ αυτό είναι καλό να πάψουμε να τα θεωρούμε αθώα και να σταματήσουμε να τα παίρνουμε με την πρώτη ευκαιρία και ποτέ χωρίς την υπόδειξη του γιατρού.
Πέρα από τις παρενέργειες που προκαλούν τα αντιβιοτικά είναι επίσης γνωστό ότι καταστρέφουν τη φυσιολογική μικροβιακή χλωρίδα του εντέρου
και άλλων σημείων του οργανισμού, όπως είναι ο κόλπος στις γυναίκες. Σκοτώνουν τα μικρόβια που φυσιολογικά παρασιτούν στα όργανα αυτά, με αποτέλεσμα να επιτρέπεται πλέον η ανάπτυξη παθογόνων μικροβίων, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται διάρροιες ή κολπίτιδες αντίστοιχα.
Σε κείμενα της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας αναφέρονται τα εξής:
“ Η ευθύνη για λύση του προβλήματος της ανθεκτικότητας των βακτηριδίων στα αντιβιοτικά στηρίζεται όχι μόνο στο κοινό, αλλά και στους γιατρούς. Ένα καλά πληροφορημένο κοινό, το οποίο ξέρει το όφελος και τη ζημιά την οποία προκαλούν τα αντιβιοτικά, δεν θα ήταν διατεθειμένο να δέχεται την ανεξέλεγκτη χρήση των αντιβιοτικών. Το πρόβλημα της κατάχρησης δεν θα λυθεί από μόνο του. Όταν τα χρησιμοποιούμε αδικαιολόγητα ή κατά ακατάλληλο τρόπο, ή δεν τελειώνουμε τη συνταγή, τότε επιταχύνουμε την εξάπλωση της ανθεκτικότητας των βακτηριδίων και χωρίς αμφιβολία παίζουμε με τη ζωή των παιδιών μας. Θα κοιτάξουμε κάποτε αυτή την εποχή σαν μια φάση στην ιστορία της Ιατρικής, όπου ένας μεγάλος φυσικός πόρος σπαταλήθηκε και τα βακτηρίδια αποδείχθηκαν πιο έξυπνα από τους επιστήμονες”.
Οι δυνατότητες της Ομοιοπαθητικής
Στη φάση αυτή την απαισιόδοξη για το ανθρώπινο γένος, η Ομοιοπαθητική Θεραπευτική έρχεται να προσφέρει κάποια ανάσα αισιοδοξίας και να δώσει διαβεβαιώσεις ότι η μάχη κατά των μικροβίων μπορεί να κερδηθείς με τη μικρότερη δυνατή χρήση αντιβιοτικών. Η Ομοιοπαθητική δεν έρχεται να καταργήσει τα αντιβιοτικά. Έρχεται να ενισχύσει τη ζωτική δύναμη του οργανισμού, να ισχυροποιήσει τις αμυντικές και θεραπευτικές δυνάμεις του, ώστε να μη χρειάζεται τα αντιβιοτικά, ή να τα χρειάζεται σπανίως, οπότε θα γίνεται και σωστή τους χρήση και πιο αποτελεσματικά θα είναι.
Όταν υπάρχει μια κάμψη της ζωτικής δύναμης του οργανισμού για οποιοδήποτε λόγο, (π.χ. κακή διατροφή, έκθεση στο κρύο, υπερβολική κόπωση κ.λ.π) , τα μικρόβια βρίσκουν την ευκαιρία να αναπτυχθούν και δημιουργούνται τότε ασθένειες. Ο ένας τρόπος βοήθειας σε αυτή τη φάση είναι να εξοντώσουμε τα μικρόβια με τα αντιβιοτικά. Με τον τρόπο αυτό σκοτώνουμε μεν τα μικρόβια, αλλά δεν επιδρούμε ουσιαστικά στη ζωτική δύναμη του οργανισμού. Το αποτέλεσμα είναι να παραμένει η τοπική “ευαισθησία” και οι μολύνσεις επαναλαμβάνονται, όπως συμβαίνει π.χ. με ουρολοιμώξεις ή τις κυστίτιδες που βλέπουμε να επανέρχονται κάθε 1-2 μήνες και να χρειάζονται αντιβιοτικά κατ’ επανάληψιν.
Ο ομοιοπαθητικός τρόπος βοήθειας θα απευθυνθεί στην ενίσχυση της ζωτικής δύναμης του οργανισμού, θα στοχεύσει δηλαδή στην κινητοποίηση των αμυντικών μηχανισμών του ανοσοποιητικού συστήματος. Το αποτέλεσμα θα είναι ο ίδιος ο οργανισμός να πολεμήσει με τους άρτιους αμυντικούς μηχανισμούς που διαθέτει και να νικήσει τα μικρόβια. Επιπλέον η ομοιοπαθητική θεραπεία θα εξαλείψει και την τοπική ευαισθησία του οργανισμού, με αποτέλεσμα να μην υποτροπιάζουν συνέχεια τα ίδια συμπτώματα. Ο τρόπος αυτός της θεραπείας με τα ομοιοπαθητικά φάρμακα είναι παντελώς αβλαβής. Έχουμε λοιπόν συγχρόνως θεραπεία της οξείας κατάστασης και θεραπεία της προδιάθεσης, κατά τρόπο εντελώς αβλαβή, ανώδυνο και ακίνδυνο.
Βεβαίως στην Ομοιοπαθητική Θεραπευτική η επιλογή του κατάλληλου κάθε φορά φαρμάκου δεν είναι πάντα μια απλή διαδικασία. Στη συμβατική ιατρική ο γιατρός εύκολα μπορεί να δώσει ένα αντιβιοτικό σε μια αμυγδαλίτιδα χωρίς να χρειαστεί να προβληματιστεί πολύ. Στην ομοιοπαθητική θα δώσουμε φάρμακο με βάση το Νόμο των Ομοίων. Θα πρέπει δηλαδή ο γιατρός να αναζητήσει το όμοιο φάρμακο που ταιριάζει στη συγκεκριμένη αμυγδαλίτιδα και στο συγκεκριμένο ασθενή. Άλλο φάρμακο θα χρειαστεί αν υπάρχει ψηλός πυρετός, άλλο αν υπάρχει πύον στις αμυγδαλές, άλλο αν υπάρχει πόνος ή έντονη διόγκωση. Στοιχεία όπως η κακοσμία του στόματος, το αν η αμυγδαλίτιδα ξεκίνησε από αριστερά ή δεξιά, παίζουν καθοριστικό ρόλο για τη συνταγογράφηση στην ομοιοπαθητική. Αλλά και η γενικότερη ψυχοδιανοητική εικόνα του ασθενούς θα ληφθεί οπωσδήποτε υπ’ όψιν. Φαντασθείτε ένα παιδί με αμυγδαλίτιδα που φοβάται, κλαίει και θέλει συνεχώς κάποιον κοντά του. Αυτό το παιδί χρειάζεται διαφορετικό ομοιοπαθητικό φάρμακο, από το παιδί που έχει επίσης αμυγδαλίτιδα, αλλά είναι ήσυχο, ξαπλώνει στο κρεββάτι και ζητά να το αφήσουν μόνο του. Στο κεφάλαιο για το λαιμό, στη ρούμπρικα “διαπύηση αμυγδαλών” σημειώνονται 37 διαφορετικά φάρμακα, που βεβαίως δεν είναι αντιβιοτικά.
Αντιλαμβανόμαστε πόσο πιο εξατομικευμένη και πιο δύσκολη είναι η ομοιοπαθητική συνταγογράφηση. Αν όμως, μέσα από τη σωστή παρατήρηση και τη σωστή λήψη του ιστορικού, δοθεί το κατάλληλο, το όμοιο, ομοιοπαθητικό φάρμακο, βλέπουμε θεαματικές θεραπείες σε μικρό χρονικό διάστημα χωρίς να χρειαστεί καθόλου αντιβίωση. Ο οργανισμός παίρνοντας το όμοιο φάρμακο δραστηριοποιείται, κινητοποιούνται οι αμυντικοί του μηχανισμοί και η ζωτική δύναμη κατορθώνει να νικήσει τους εισβολείς, είτε είναι βακτηρίδια είτε είναι ιοί. Μετά από μια τέτοια θεραπεία ο ασθενής αισθάνεται αρκετά τονωμένος, σε αντίθεση με το αίσθημα ατονίας και ταλαιπωρίας που παραμένει για αρκετές ημέρες μετά από χρήση αντιβιοτικών.
Με παρόμοιο τρόπο γίνεται η συνταγογράφηση σε όλες τις περιπτώσεις φλεγμονών, είτε πρόκειται για ιγμορίτιδες, κυστίτιδες, φαρυγγίτιδες, ή διαπυήσεις τραυμάτων. Η μελέτη των συμπτωμάτων, των συνοδών χαρακτηριστικών και της γενικότερης ψυχοδιανοητικής εικόνας, οδηγεί τον ομοιοπαθητικό γιατρό στο όμοιο φάρμακο. Τα φάρμακα χρησιμοποιούνται το ίδιο ακίνδυνα τόσο σε βρέφη, όσο και υπερήλικες. Είναι φυσικές ουσίες, χρησιμοποιούνται με τη μορφή υπεραραιωμένων διαλυμάτων και στερούνται παρενεργειών.
Θα πρέπει να σημειωθεί ότι σε κάθε περίπτωση, αφού γίνει σωστή μελέτη των συμπτωμάτων, θα δοθεί ΕΝΑ ομοιοπαθητικό φάρμακο, που θα επαναληφθεί ανάλογα με τις οδηγίες του γιατρού. Αυτοί που δίνουν 5-6 διαφορετικά φάρμακα με την εντολή να λαμβάνονται διαδοχικά κάθε ώρα, δεν κάνουν σωστή ομοιοπαθητική, δεν θεραπεύουν, δυσφημούν την ομοιοπαθητική και επιβαρύνουν οικονομικά τους ασθενείς τους.
Η χρήση ομοιοπαθητικών φαρμάκων μπορεί να ανακόψει το κύμα της κατάχρησης των αντιβιοτικών και να δώσει άριστα θεραπευτικά αποτελέσματα χωρίς καθόλου κινδύνους. Τώρα που τα περιθώρια και οι δυνατότητες των αντιβιοτικών στενεύουν, λόγω της κακής χρήσης και κατάχρησής τους, η ομοιοπαθητική θεραπευτική μπορεί κάλλιστα να αποτελέσει τη διέξοδο. Εν όψει του 21ου αιώνα ας ελπίσουμε ότι η ομοιοπαθητική μαζί με τις άλλες φυσικές θεραπείες αλλά και σε συνεργασία με τη συμβατική ιατρική, θα βοηθήσουν τους ανθρώπους να ζήσουν μια καλύτερη ζωή, με λιγότερο πόνο, με περισσότερη χαρά και ΥΓΕΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου